Romantyzm w muzyce

Romantyzm w muzyce - I połowa XIX wieku - ostatnie lata XIX stulecia.

Klasycyzm był skoncentrowany na formie, która wyznaczała muzyczne granice. Romantycy tworzyli sztukę niezależną, nie pracowali na zlecenie dworu czy Kościoła, byli twórcami niezależnymi.

Muzyka to sztuka, dzięki której można wyrazić własne emocje i przeżycia.

Utwory romantyczne brzmiały inaczej, były budowane według ściśle określonego wzoru, lecz miały bardziej swobodną formę.
Cechy - rozbudowana harmonia, dłuższa fraza, różnorodność pod względem artykulacji, duża rozpiętość dynamiczna.

Romantyzm - ścisły związek muzyki z innymi dziedzinami sztuki. Muzykę łączono z poezją, tańcem, literaturą, akcją dramatyczną, baletem i plastyką.

Muzykę i twórczość ludową często wykorzystywano w dziełach romantyków. Kompozytorzy czerpali wzory z rodzimego folkloru, wykorzystując w swoich utworach popularne melodie ludowe.

Baśnie i legendy inspirowały pisarzy, poetów i kompozytorów. Tematy czerpano z mitów i legend, a także tworzono nowe fantastyczne postaci i opowieści.

Komponowano znane klasyczne formy: koncert, sonata, symfonia, kwartet; nie trzymano się jednak ściśle reguł ich tworzenia.
Powstały nowe formy i rodzaje utworów muzycznych: poemat symfoniczny, rapsodia, ballada, nokturn, fantazja; były one podobne do analogicznych form literackich.

Rozwój systemu dur-moll. Zaczęto wykorzystywać chromatykę oraz dysonanse.
(chromatyka - wykorzystywanie dźwięków właściwych danej tonacji oraz ich podwyższenia i obniżenia)
(dysonans - niezgodność, interwał brzmiący niezgodnie)

Powstało wiele filharmonii i teatrów ze scenami baletowymi.

Powiększył się skład orkiestr symfonicznych.
Dołączono flet piccolo, rożek angielski, klarnet basowy, tubę, czelestę, dzwonki, gongi, trójkąt, harfę i fortepian.
Zwiększono udział waltorni i puzonów; powiększono liczbę smyczków.